Menu
Menu
Menu
Urodził się we Florencji w roku 1313. Był wczesnorenesansowym pisarzem włoskim. Swoją młodość spędził w Neapolu tam, gdzie jego ojciec. Przez ok. 6 lat studiował prawo kanoniczne, rozwijając w tym czasie zainteresowania związane z literaturą i sztuką. W Neapolu odbywał praktykę handlową, studiował prawo i przebywał na dworze królewskim. Był nieślubnym synem florenckiego kupca- Boccaccino di Chellino oraz nieznanej kobiety. Jego ojciec w Neapolu w 1326 roku, został mianowany zarządcą banku. Giovanni Baccaccio 1341 roku powrócił do Florencji i tam spędził większość swego życia. Poeta należy do klasyków literatury nie tylko włoskiej, ale i światowej, a nowela skonstruowana przez niego była wzorem naśladowania dla wielu pisarzy, m.in. dla Bolesława Prusa. Według tego właśnie schematu skonstruowane są: „Kamizelka” i „Katarynka”. Zmarł 21 grudnia 1375 roku, a więc rok po Petrarce.
Urodził się w 1304 roku w Arezzo. Pochodził z zamożnej rodziny florenckich prawników. Jego ojciec, notariusz florencki, popadł w konflikt z władzami miasta i cała rodzina zmuszona była uciekać do Awinionu. Petrarca ukończył studia prawnicze i otrzymał niższe święcenia kapłańskie, ale założył rodzinę. Utrzymywał się z licznych beneficjentów kościelnych. Niższe święcenia nie wykluczały założenia rodziny, dlatego Petrarka ożenił się i miał dwoje dzieci, szczególnie bliska była mu córka. Wiele podróżował, znał najwybitniejszych twórców Europy, był erudytą i znawcą antycznych rękopisów. Publikował traktaty, biografie i listy na różne tematy, zyskiwał wielkie uznanie jako poeta łaciński. Pasjonowała go filologia, wiele czasu spędzał w bibliotekach, badając analityczną literaturę, a także poszukując starożytnych tekstów, które namiętnie kolekcjonował. Był człowiekiem wykształconym i oczytanym. Największą sławę przyniosły mu utwory napisane po włosku, a przede wszystkim „Sonety do Laury”. Od 1353 roku poeta związany był z dworem Viscontich. Ostatnie lata spędził w Arqua, gdzie zmarł w 1374 roku.
Urodzony w roku 1530 w Sycynie pod Zwoleniem. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Studiował na Akademii Krakowskiej (prawdopodobnie 1544-1547), w Królewcu (w Prusach) oraz we Włoszech (w Padwie 1552-1555, tam napisał wiersze łacińskie); zwiedził też Francję. Do Polski wrócił na stałe w 1559 roku, przebywał na dworach magnackich. W roku 1564 roku, dzięki wstawiennictwu Piotra Myszkowskiego został sekretarzem króla i objął probostwo poznańskie. W latach 1564-1572 był sekretarzem króla Zygmunta Augusta. Po śmierci władcy wycofał się z życia dworskiego, ożenił się z Dorotą Podlodowską i osiadł w Czarnolesie. Odtąd prowadził życie ziemianina, uczestnicząc jednak od czasu do czasu w życiu publicznym. W tym okresie powstały m.in. „Treny”, „Psałterz Dawidów”, oraz dramat „Oprawa posłów greckich”. Zmarł nagle podczas pobytu na sejmie w Lublinie. Wniósł ogromny wkład w rozwój polskiego języka literackiego, uchodził za najwybitniejszego poetę wśród wszystkich narodów słowiańskich aż do XIX wieku. Nazwany jest ojcem poezji polskiej.
Urodził się w zamożnej rodzinie szlacheckiej w Żurawnie pod Haliczem (Ukraina) w roku 1505. Uczył się w Skalmierzu i Lwowie, ale odebrał jednak kiepskie wykształcenie, ponieważ żadnej szkoły tak naprawdę nie ukończył, nie miał ochoty do nauki. Najwięcej nauczył się na dworze Andrzeja Tęczyńskiego, którego został sekretarzem. W pewnym momencie życia zetknął się z poglądami reformacji, co zaowocowało przejściem na luteranizm, a potem na kalwinizm. W roku 1531 związał się z dworem hetmana Mikołaja Sieniawskiego i to właśnie pod jego wpływem przeszedł na kalwinizm. Wtedy też rozpoczął propagowanie idei reformacyjnych i działał na rzecz Kościoła. W roku 1546 król Zygmunt Stary nadał Mikołajowi tytuł dworzanina i liczne dobra. Oprócz tego był kilkakrotnie posłem na sejm, walczył o ograniczenie praw magnaterii i kleru oraz utrzymywał bardzo dobre stosunki z dworami Jagiellonów. Był on „ojcem literatury polskiej”, ponieważ wsławił się jako jeden z pierwszych pisarzy tworzących w języku polskim, który, jak pisze Julian Krzyżanowski, przez trzydzieści lat konsekwentnie realizował swój program literacki i polityczny. Zmarł w 1569 roku w Rejowcu (założonym przez siebie mieście).
Urodził się w średnio zamożnej rodzinie w Stratfordzie w roku 1564. Mieszkał tam do 1585 roku, a z 1592 roku pochodzą wzmianki o jego obecności w grupie teatralnej w Londynie. W rodzinnym mieście ukończył miejską szkołę. Występował w niektórych przedstawieniach jako aktor, stał się współwłaścicielem Globe Theatre. W roku 1582 ożenił się, a pięć lat później przybył do Londynu i rozpoczął karierę jako skryba, aktor i dramatopisarz. W 1596 roku uzyskał tytuł szlachecki. Napisał (głównie dla tego teatru) kilkadziesiąt utworów dramatycznych: komedii (np.: „Sen nocy letniej”, „Wiele hałasu o nic”, „Poskromienie złośnicy”), tragedii („Hamlet”, „Makbet”, „Król Lear”, „Otello”, „Romeo i Julia”), dramatów na motywach z historii Anglii, nazwanych kronikami (np. „Ryszard II”, „Henryk VI”), a także dramatów zawierających elementy fantastyczne, np. „Burza”. W swoich utworach daleko wykroczył poza sztywne wzorce antyczne, jest zaliczany do największych nowatorów w historii teatru. Oprócz dramatów napisał wiele utworów innych gatunków, w tym ponad 150 sonetów, są one u nas mniej znane, ale zalicza się je do klasyki literatury angielskiej. W roku 1616 po porażce teatru The Globe powrócił do rodzinnego miasta i osiadł w nabytym majątku. Szekspir jest twórcą tzw. dramatu szekspirowskiego. Pisarz otoczony jest legendą. Niektórzy nawet twierdzą, że nie był autentycznie żyjącą postacią. Nie ocalał ani jeden rękopis jego dzieł. Zmarł w Stratfordzie w 1616 roku.
Właściwie Piotr Powęski, urodził się w 1536 roku. Pochodził z drobnoszlacheckiej rodziny z okolic Grójca na Mazowszu. Studiował na Akademii Krakowskiej, w 1564 roku przyjął święcenia kapłańskie, a w 1569 roku w Rzymie wstąpił do zakonu jezuitów. Po powrocie do kraju zajął się organizowaniem dzieł charytatywnych i szkolnictwa (został pierwszym rektorem Uniwersytetu w Wilnie). Był gorliwym zwolennikiem katolicyzmu i kontrreformacji. Słynął jako kaznodzieja, który jeszcze w czasach świętości Rzeczpospolitej przeczuwał jej upadek. Był jednym z najwybitniejszych w Polsce przedstawicieli kontrreformacji. Dziś z jego postacią kojarzone są głównie „Kazania sejmowe”, ale w jego czasach nie były one szeroko znane. Zmarł w 1612 roku i został pochowany w Krakowie.
Pochodził ze znanej hiszpańskiej rodziny szlacheckiej. Odebrał dobre wykształcenie już, gdy studiował, doceniono jego talent poetycki. Został jednak żołnierzem (w słynnej bitwie morskiej z Turkami pod Lepanto był poważnie ranny), kilka lat spędził w niewoli u piratów. Wykupiony, osiadł w rejonie La Manchy, usiłując się utrzymać z pracy pisarskiej. Tworzył sielanki, dramaty, ale bez powodzenia. Musiał się podjąć poborcy podatkowego, ale wkrótce, wskutek niezgodności w rachunku, trafił do więzienia. Sławę przyniosło mu wydanie powieści „Don Quijote” („Don Kichot”).
NIP: 7822917260
KRS: 0001007278
kontakt@jpmatura.pl
Zapisz się do naszego newslettera i zdobądź -20% zniżki na wszystkie opracowania! Wysyłamy tylko wartościowe treści dotyczące matury z języka polskiego!
Wykorzystaj -20% zniżki na wszystkie opracowania!