Dokładne opracowania Pisarzy – z wszystkich epok literackich. Poniżej, znajdują się opracowania podzielone na epoki literackie. Znajdziesz tu wszystkie informacje o poszczególnych pisarzach.
Urodzona w Częstochowie w 1931 roku jako Irena Librowicz. Okres okupacji hitlerowskiej przeżyła dzięki ucieczce z getta i pomocy Polaków – jej rodzina zginęła. W 1947 roku wyemigrowała do Palestyny, gdzie zamieszkała w Tel Awiwie. Debiutowała w 1994 roku. Pisała wiersze i opowiadania w języku hebrajskim, głównie o tematyce związanej z Holocaustem. Wydała także dwa tomiki wierszy w języku polskim. Była tłumaczką literatury polskiej i hebrajskiej.
Pochodził z warszawskiej rodziny inteligenckiej. W 1939 roku zdał maturę. W czasie okupacji wykonywał dorywcze prace, przez rok studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim i był żołnierzem Armii Krajowej. W 1942 roku poślubił Barbarę Drapczyńską, do której kierował swoje wiersze miłosne. Zginął 4 sierpnia 1944 roku, czwartego dnia powstania warszawskiego, w Pałacu Blanka w Warszawie. Uważany jest za jednego z najbardziej utalentowanych poetów pokolenia wojennego. W czasie okupacji ukazały się cztery tomiki jego poezji nakładem podziemnych oficyn. Pozostawił po sobie łącznie kilkaset wierszy.
To rosyjski pisarz i dramaturg. Urodził się w Kijowie w rodzinie o wysokich aspiracjach kulturalnych. Studiował medycynę, w czasie I wojny światowej pracował jako lekarz wojskowy. W 1921 roku zamieszkał w Moskwie, pracował w różnych zawodach, współpracował z pismami moskiewskimi. Stopniowo coraz więcej czasu poświęcał literaturze, otrzymał pracę w Teatrze Artystycznym. Jego najbardziej znane utwory to powieść „Biała gwardia” (1924), cykl nowel „Zapiski młodego lekarza” (1925–1927), humorystyczne opowiadania „Fatalne jaja” (1925) i „Psie serce” (1925, wyd. 1987), komedia „Iwan Wasiljewicz” (1935) oraz powieść „Mistrz i Małgorzata”, która powstawała w latach 1928–1940 i została opublikowana pośmiertnie w 1966 roku. Niektóre jego utwory spotykały się z aprobatą władz, inne mogły zostać wydane dopiero kilkadziesiąt lat po jego śmierci.
Poeta awangardowy, przez większość życia związany z Lublinem. Ukończył studia nauczycielskie, był zaangażowany w życie literackie (redaktor, wydawca i współpracownik wielu pism), pracował także w Polskim Radiu. Jego twórczość zalicza się do tzw. II Awangardy, nurtu katastroficznego. Wyróżnia ją poetycki język oparty na wieloznaczności, zaskakujący muzycznością i metaforycznością, wykorzystujący niezwykłe oraz niepokojące skojarzenia. Był pierwszym polskim poetą, który zrezygnował z interpunkcji i dużych liter. Znane tomiki wierszy poety to: „Ballada z tamtej strony” (1932), „Nic więcej” (1936), „Nuta człowiecza” (1939). Zginął 9 września 1939 podczas bombardowania Lublina.
Urodził się w Berdyczowie, w rodzinie szlacheckiej, jako Józef Konrad Korzeniowski. Gdy miał 4 lata, jego rodzice zostali zesłani w głąb Rosji. W 1869 roku był już sierotą. Jako 17-latek został marynarzem w Marsylii, wkrótce trafił do brytyjskiej marynarki handlowej, w której osiągnął stopień kapitana. Pływał niemal po całym świecie do 1894 roku. Zdecydował się osiąść na stale pod Londynem. W 1895 roku wydał pierwszą powieść „Szaleństwo Almayera”, ogółem napisał ich kilkanaście, ponadto kilka zbiorów opowiadań, eseje, listy i dramaty. Powszechne uznanie jako pisarz zdobył w ostatnich latach życia. W swej twórczości poruszał problematykę etyczną, akcja jego utworów toczy się przeważnie w egzotycznej scenerii dalekich mórz. Choć do końca życia mówił z polskim akcentem, uchodzi za jednego z największych mistrzów angielskiej prozy. Najbardziej znane utwory to „Jądro Ciemności” (1899), „Lord Jim” (1900), „Nostromo” (1904), „Smuga cienia” (1917). Conrad doprowadził na wyżyny literaturę marynistyczną, tworząc tzw. sytuację conradowską i wprowadzając bohaterów ucieleśniających etos człowieka honoru.
Pochodził z chłopskiej rodziny spod Inowrocławia, ale ukończył szkołę średnią (maturę zdał w wieku 24 lat), a potem wyższe studia, a w 1921 roku został rektorem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W tym mieście mieszkał w latach 1888–1923. Tam też powstała prawie cała twórczość poety. Ostatnie lata życia spędził na Harendzie (willa w Zakopanem). W kolejnych tomikach do głosu dochodziły inne motywy i idee – od naturalizmu i przejęcia się pozytywizmem („Z chałupy”, 1887), przez wiersze wykorzystujące młodopolski impresjonizm i symbolizm, o tematyce tatrzańskiej („Krzak dzikiej róży”, 1898), katastrofizm i ekspresjonizm (cykl hymnów „Ginącemu światu”, 1901 i „Salve Regina”, 1902), aż do postawy franciszkańskiej („Księga ubogich”, 1916). Pisał także dramaty i był znanym tłumaczem literatury obcej.
Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej z okolic Łukowa. Gimnazjum ukończył z trudem, pracując jako guwerner, potem jednak uzyskał maturę i podjął studia w Warszawie. W 1869 roku rozpoczął współpracę z czasopismami warszawskimi jako dziennikarz. W 1872 roku wydał swoją pierwszą powieść „Na marne”. W 1876 roku odbył podróż do USA, dłużej przebywał też w Londynie i Paryżu. Stopniowo zdobywał popularność, pisząc felietony, nowele i korespondencje z zagranicy. W 1883 roku na łamach prasy zaczęła się ukazywać w odcinkach jego powieść „Ogniem i mieczem”. Gdy w 1888 roku kończył trzecią część „Trylogii” – „Pana Wołodyjowskiego” – był już najpopularniejszym pisarzem w Polsce. W 1900 roku otrzymał od narodu majątek w Oblęgorku w Kieleckim. Powieść Sienkiewicza „Quo Vadis” stała się światowym bestsellerem i w 1905 roku pisarz otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Po wybuchu I wojny światowej wyjechał do Szwajcarii, organizował stamtąd pomoc ofiarom wojny w Polsce. Zmarł w Vevey w Szwajcarii dnia 15 listopada 1916 roku, okrywając żałobą cały naród. Po zakończeniu I Wojny Światowej sprowadzono zwłoki Sienkiewicza do ojczyzny i pochowano uroczyście w podziemiach katedry warszawskiej.
Właściwie Aleksander Głowacki. Pochodził z okolic Hrubieszowa z zubożałej rodziny szlacheckiej. Wcześnie został sierotą: wychował się pod opieką babci, a potem ciotki. Jako 16-latek został ranny w powstaniu styczniowym i spędził kilka miesięcy w rosyjskim więzieniu. Jego brat przypłacił upadek powstania chorobą psychiczną i do końca życia pozostawał na utrzymaniu Aleksandra. Podjął studia na wydziale matematyczno-fizycznym Szkoły Głównej w Warszawie, potem studiował w Puławach, ale wrócił do Warszawy. Imał się różnych prac, m.in. guwerner, korepetytor, robotnik w fabryce, kasjer w banku. Od 1872 roku zaczął publikować w prasie warszawskiej, stopniowo zyskując popularność. Był związany z programem pozytywistycznym, zwracał uwagę na rolę nauki i postępu, był bystrym obserwatorem życia społecznego. Napisał do różnych czasopism niezliczoną liczbę krótkich tekstów, w tym skrzących się dowcipem felietonów (zostały one później wydane w 21 tomach jako „Kroniki”). Jest autorem powieści takich jak „Placówka”, „Lalka”, „Emancypantki”, „Faraon”, a także wielu nowel i opowiadań.
Urodził się w Nowogródku w rodzinie szlacheckiej. Podczas studiów na Uniwersytecie Wileńskim działał w Towarzystwie Filomatów i Związku Filaretów, organizacjach o charakterze samokształceniowym i patriotycznym. Został nauczycielem w Kownie (1819-1823), w tym okresie powstała – „Oda do młodości” „Dziady cz. II i cz. IV” oraz zbiór „Ballady i romanse”, uważany za początek romantyzmu w Polsce- rok 1822. W roku 1923 został wraz z przyjaciółmi aresztowany za udział w tajnych organizacjach i skazany na zesłanie w głąb Rosji. W tym czasie stworzył „Sonety krymskie” (1926) i powieści poetyckie. W roku 1829 udał się w podróż po Europie. W 1831, po nieudanej próbie wzięcia udziału w postaniu listopadowym, spędził kilka miesięcy w wielkopolskich dworach ziemiańskich. Następnie wyjechał do Drezna. Tam napisał III cz. „Dziadów”. Od roku 1832 mieszkał w Paryżu, gdzie napisał „Pana Tadeusza” (1834). Działał w środowiskach emigracyjnych, prowadził działalność publicystyczną, wykładał literaturę słowiańską w Collage de France. Przez pewien czas (1941-1847) pozostawał pod silnym wpływem Andrzej Towiańskiego, reprezentanta polskiego mesjanizmu. W 1855 roku, w czasie wojny krymskiej, wyjechał do Konstantynopola i tam zmarł- prawdopodobnie na cholerę, organizując oddziały polskie, które mogłyby walczyć przeciwko Rosji. Zwłoki poety przewieziono do Paryża, a w 1890 roku uroczyście złożono na Wawelu. Adam Mickiewicz jest uważany za poetę narodowego przez Polaków, Litwinów i Białorusinów.
Pochodził z bardzo zamożnej rodziny szlacheckiej, był starannie wykształcony, obrał stan duchowny. Był sekretarzem prymasa, potem kapelanem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i już w 1766 roku został biskupem warmińskim. W tym czasie napisał pierwsze utwory literackie. Po I rozbiorze Polski stał się poddanym króla Prus, ale nie przerywał kontaktów ze środowiskiem warszawskim. W 1795 roku został arcybiskupem gnieźnieńskim. Uchodzi za najwybitniejszego pisarza polskiego oświecenia. Wyznawał ideały klasycyzmu i racjonalizmu. Pisał dydaktyczne bajki, satyry („Do króla”, „Żona modna”, „Pijaństwo”), pieśni („Hymn do miłości ojczyzny”), poematy heroikomiczne („Monachomachia”, „Myszeida”), napisał także dwutomową encyklopedię. Jest twórcą pierwszej nowoczesnej polskiej powieści: „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”. Nazwano go księciem poetów (jako biskup warmiński nosił tytuł księcia).
Właściwie Jean-Baptiste Poquelin. Najwybitniejszy komediopisarz francuski, uważany za twórcę klasycznej komedii nowożytnej, mistrz realistycznej komedii charakterów z przemyślaną intrygą. Urodził się w zamożnej rodzinie mieszczańskiej, zdobył solidne wykształcenie w renomowanym kolegium jezuickim. Został jednak aktorem, dyrektorem wędrownego teatru. Sukcesy zaczął odnosić w 1659 roku- znalazł uznanie na dworze. Jego cięte komedie satyryczne w szybkim tempie zyskiwały popularność, ale też prowokowały zjadliwe ataki ludzi, których utwory Moliera ośmieszały. Najbardziej znane z jego komedii to „Świętoszek”, „Skąpiec”, „Don Juan”, „Szkoła żon” i „Mizantrop”. Poruszanie istotnej problematyki obyczajowej i społecznej, stworzenie galerii wyrazistych ponadczasowych typów postaci, zapewniły sztukom Moliera trwałe miejsce w literaturze.
Urodził się we Florencji w roku 1313. Był wczesnorenesansowym pisarzem włoskim. Swoją młodość spędził w Neapolu tam, gdzie jego ojciec. Przez ok. 6 lat studiował prawo kanoniczne, rozwijając w tym czasie zainteresowania związane z literaturą i sztuką. W Neapolu odbywał praktykę handlową, studiował prawo i przebywał na dworze królewskim. Był nieślubnym synem florenckiego kupca- Boccaccino di Chellino oraz nieznanej kobiety. Jego ojciec w Neapolu w 1326 roku, został mianowany zarządcą banku. Giovanni Baccaccio 1341 roku powrócił do Florencji i tam spędził większość swego życia. Poeta należy do klasyków literatury nie tylko włoskiej, ale i światowej, a nowela skonstruowana przez niego była wzorem naśladowania dla wielu pisarzy, m.in. dla Bolesława Prusa. Według tego właśnie schematu skonstruowane są: „Kamizelka” i „Katarynka”. Zmarł 21 grudnia 1375 roku, a więc rok po Petrarce.
Urodzony prawdopodobnie w Grecji (Chios) w VIII wieku p.n.e. Jego życiorys pozostaje nieznany; o sławę miejsca urodzin poety już w starożytności spierało się siedem miast greckich. Był zapewne wędrownym śpiewakiem (według legendy- był ślepcem), recytującym przy wtórze muzyki znane sobie lub ułożone przez siebie utwory. Autorstwo „Iliady” i „Odysei” dało mu pozycje jednego z największych poetów w całej historii literatury światowej. Starożytni przypisywali mu więcej utworów (np. tzw.: „Hymny homeryckie”), ale dziś wiadomo, że Homer nie mógł być ich autorem (powstały one znacznie później niż „Iliada” i „Odyseja”). Na wyspach Los i Chios wzniesiono poświęcone mu świątynie, a w Olimpii i Delfach postawiono jego posągi.
NIP: 7822917260
KRS: 0001007278
kontakt@jpmatura.pl
Zapisz się do naszego newslettera i zdobądź -20% zniżki na wszystkie opracowania! Wysyłamy tylko wartościowe treści dotyczące matury z języka polskiego!
